هیاهو برای هیچ
پرده اول
1 هفته اخیر، هر بار رفتم فیس بوک اعصابم خرد و خمیر شد و اومدم بیرون. از بس عکس لنگ و کیسه دیدم. از بس عدد 6 و 4 دیدم. از بس استقلال و پرسپولیس شنیدم. خلاصه این که حالم به هم خورد از هرچه قرمز و آبی بود.
پرده دوم
بازی موعود امروز برگزار شد. صفر- هیچ. و این سوال برایم باقی ماند که آیا واقعا این همه هیاهو ارزشش را داشت؟
پرده سوم
بسیاری از دوستان پر هیاهوی من در فیسبوک افرادی بودند که به مردم عادی به خاطر پیروی کورکورانه از بعضی از رفتارها انتقادهای تند و تیزی میکنند. به عنوان نمونه وقتی مرغ گران میشود و مردم برای خرید به هجوم میآورند آنها را مشتی احمق خطاب میکنند که راه و رسم اعتراض را بلد نیستند.
سوال من از این دوستان در پایان این بازی سراسر یخ! این است که شما خود از همان رفتار اجتماعی پیروی نکردید؟
مگر این بازی (و کلا فوتبال در این کشور) نوعی توهین به شعور مخاطب نبود؟ اعتراضی که از آن دم میزنید پس کجاست؟ وقتش نیست در اعتراض به این توهین و هزینه های میلیاردی بی ثمر، کمی کمتر بازار این مفت خورها را گرمش کنید؟
گاهی انتقاد میشه چرا حقوق ماهانه یه استاد تمام دانشگاه
دولتی با 50 سال سن (حداقل 22 سال تحصیل با نتایج درخشان و 20 سال تلاش برای
پیشبرد علم وپژوهش) کمتر از 5 میلیون تومانه. در صورتی که حقوق یه فوتبالیست 28
ساله با تحصیلات زیر دیپلم و با عدیده ای از مشکلات اخلاقی ماهانه 300 میلیون تومانه
(قرارداد خلعتبری). خوب
عزیزان من دلیل این تعارض آشکار هجوم مردمی یه که از کیلومترها دورتر برای دیدن
قدم زدن این فوتبالیستها به ورزشگاه میرن و از هفته ها قبل برای هم کری میخونن.
دلیلش شمایید که مثلا فرهیخته ها و قشر تاثیرگذار
جامعه اید. شمایی که میدونید چه خیانتی داره میشه و باز گرمش میکنید.
پی نوشت
· اشتباه برداشت نشود. معتقدم فوتبال و ورزش نیاز مبرم یک جامعه است. اما همین نیازهای مبرم نیز نباید از خط اعتدال خارج شوند. عمیقا معتقدم فوتبال این روزهای مملکت آلوده به هزاران کثافت است و نیاز به یک کم توجهی ملی دارد.
· و قطعا اگر بخواهم انتخابی هم بکنم آن انتخاب سپاهان است!